Rozdział 6 "Nowe życie" cz.1

Wszystkie korytarze Hogwartu opustoszały i pogrążyły się w całkowitych ciemnościach. Panowała grobowa cisza, a żaden uczeń nie śmiał wyściubić nosa z dormitorium, ponieważ przed murami zamku wciąż toczyła się walka ze Śmierciożercami. Aurorzy wypełniali swą powinnoś bezbłędnie, wciąż odpierając siły czarnego Pana. Śmierciożercy jednak nie odpuszczali i zewsząd przybywało ich coraz więcej. Powoli ich przewaga zaczęła niekontrolowanie rosnąć, a niektórym udało się przedrzeć, przez niebronione odcinku muru, do zamku. Nauczyciele zaczęli gromadzić się na korytarzach wypowiadając zaklęcia ochronne, lecz im również nie udało się odeprzeć ataku i Śmierciożercy rozproszyli się po całym zamku pustosząc go i obrabiając. Uczniowie najstarszych klas musieli zostać powołani do walki. Ich zadaniem było bronienie młodszych uczniów, i wypędzenie wroga z zamku zanim komuś stanie się krzywda. Ślizgoni, Gryfoni, Krukoni i Puchowi z siódmego roku, dzierżąc swoje różdżki ruszyli do walki na śmierć i życie. Nikt z nich nie był pewny czy przetrwa do rana. Wielu z nich nigdy nie walczyło z prawdziwym wrogiem i mimo opanowanej do perfekcji teorii nie dawali rady poplecznikom Voldemorta.

Każdy walczył dzielnie, lecz nigdy nie daje obejść się bez ofiar, jak było to też tym razem. Noc upłynęła szybko i nim słońce ukazało swoje pierwsze promienie, po Śmierciożercach nie było już ani śladu. Jednakże Hogwart był nie do poznania. Wszędzie widać było ślady po walce, a na zimnej posadzce leżeli uczniowie, którzy oddali życie za innych. Kawałki murów, które zostały zburzone zawaliły dostęp do górnych pięter, na których wciąż czekali mali i przestraszeni młodzi Hogwartowicze. Gdzieś wśród gruzu można było dostrzec lisi ogon…a może to były włosy? Rude włosy należące do jednej z najstarszych uczennic Hogwartu.

~*~

- Łapo! – Ktoś krzyknął, a Syriusz powoli podniósł swą głowę i zaczął przecierać zamglone oczy. – Łapo!

- Dor? – szepnął, gdy przed swoimi oczami zobaczył rozmazaną postać dziewczyny. A może tylko mu się wydawało?

- Syriuszu! Ocknij się! – Głos znów krzyknął, a czarnowłosy poczuł jak ktoś szarpie go za ramiona.

- Dor? – powtórzył podnosząc rękę i kładąc na ramieniu dziewczyny. – Dor przepraszam… Ja cię kocham… Naprawdę…

- Łapo! To ja Remus! Ocknij się! – Chłopak znów potrząsnął jego ramieniem, a on powoli podniósł wzrok i spojrzał w jego oczy.

- Remus? – spytał patrząc na przyjaciela lekko nie przytomnym wzrokiem.

- Tak to ja! Błagam pomóż mi, nie mogę znaleźć nigdzie Pottera. – Lupin pomógł wstać Syriuszowi, a ten lekko się chwiejąc oparł się o ścianę.

- Pottera? – powtórzył powoli kojarząc fakty. – Pottera…

- Dorcas też nigdzie nie ma! – Lupin szepnął, a Syriusz, który już powrócił do świata żywych spojrzał na niego za strachem w oczach.

- Nigdzie? – Przeszedł kilka kroków wyraźnie niezaspokojony. – Musimy ją znaleźć! – krzyknął, po czym ruszył biegiem korytarzem Hogwartu, a Lupin tuż za nim.

- Syriuszu, zatrzymaj się!

- Nie mogę! – odparł nie przestając biec. Musiał ją znaleźć. Musiał. Jeżeli coś jej się stało to on sobie tego nie wybaczy. W końcu to przez niego była pod wpływem Amortencji i może zamiast walczyć z jakimś Śmierciożercą rzuciła mu się na szyję w geście miłości i pojednania?

- Nigdzie jej nie znajdziesz! – Remus zatrzymał się zrezygnowany, a Syriusz również zwolnił.

- Dlaczego? – spytał zrozpaczony. – Dlaczego mi się to wszystko przytrafia?!

- Nie wiem… - Lupin powoli ruszył w jego stronę. – Może uciekła i ukrywa się gdzieś w Zakazanym lesie…

- Chciałbym żeby tak było. – Czarnowłosy potarł się ręką po głowie i przysiadł na zburzonym kawałku ściany. – Sprawdzałeś wszędzie?

- Tylko nie wśród martwych ciał… - Lupin z trudem wypowiedział te słowa, ale Syriusz tylko wciągnął dzielnie powietrze i ruszył do wielkiej Sali gdzie zabrane zostały ofiary bitwy.

~*~

Rudowłosa leżała na zimnej posadzce, a jej głowa pulsowała od bólu. Musiała mocno oberwać skoro nie miała siły nawet wezwać pomocy. Ledwo żywa leżała prawie przygnieciona przez odłamki murów, wciąż ciężko oddychając.

-Lily! – Nagle usłyszała jak ktoś ją woła, ale chociaż bardzo pragnęła nie potrafiła odpowiedzieć.

Słyszała tylko czyjeś głuche kroki dochodzące z sąsiedniego pomieszczenia i ciągłe nawoływania. Spróbowała lekko się poruszyć, dać jakiś znak, że żyje, ale gdy tylko spróbowała się podnieść jej ciało przeszył okropny ból. Zrezygnowana opadła na podłogę.

Nagle ktoś wszedł do pomieszczenia, jakby zwabiony przeczuciem, że tutaj odnajdzie osobę, której szukał.

- Lily.. –  szepnął powoli przedzierając się przez gruz.

Ruda jednak, przez niewyobrażalny ból, straciła jakikolwiek kontakt ze światem i leżała teraz w bez ruchu, bez żadnych oznak życia. Jej nic nie świadome ciało poczuło tylko jak ktoś chwyta ją za rękę i powoli wyciąga spod gruzu i kamieni, dając jej nadzieję, że może wszystko będzie dobrze.

~*~

W trakcie bitwy

- Odejdź! – Mary krzyknęła przez łzy.

Bardzo się bała. Fenrir Greyback był krwiożerczym wilkołakiem, nie miejącym litości. To przez niego Lupin nie mógł żyć normalnie, tak jak wielu innych czarodziei, którzy mieli okazję spotkać go na swojej drodze. Pogryzł wielu dorosłych jak i niewinne dzieci. Stał się tak dziki i żądny krwi, że mógł spokojnie zaspokajać swoje potrzeby, nawet wtedy, gdy księżyc nie był w pełni.

Stał teraz nad Mary rokoszując się jej każdym, przesiąkniętym rozpaczą i strachem, krzykiem. Uwielbiał najbardziej właśnie tych niewinnych i grzecznych. Wręcz kochał patrzeć, co się z nimi potem dzieje. Jak właśnie za jego sprawą stają się bestiami. Jak opuszczają ich przyjaciele i jak rodzice wypierają się ich przez to, kim, a raczej, czym się stali.

Przerażona zaczęła odsuwać się poszukując gdzieś na podłodze zgubionej różdżki, lecz Fenrir tylko zaśmiał się kpiąco i doskoczył do niej wbijając swoje ostre pazury w osłonięte udo dziewczyny. Mary zawyła z bólu, lecz nie to było najgorsze. W tym samym momencie wilkołak chciwie zatopił swoje kły w jej ramieniu, przez co do jej oczu zaczęły zbierać się łzy bólu i rozpaczy. Jedyną pozytywną rzecz, jaką w tym widziała, to to, że może Remus teraz nie będzie bał się z nią związać. Przy niej nie będzie czuł się odmieńcem. Takie myśli gromadami napływały do jej głowy, próbując jakoś wesprzeć omdlone bólem ciało. Lecz chwilę po tym całkowicie odpłynęła tracąc przytomność, a Greyback oblizując się odrzucił jej ciało i zadowolony z siebie czmychnął z zamku wraz z innymi Śmierciżercami.

~*~

- Pani profesor! – Black krzyknął do McGonagall ledwo przekraczając próg wielkiej Sali. – Pani profesor, czy znalazła pani Dorcas?

- Black wszyscy cię szukali! – McGonagall przywitała czarnowłosego z ulgą na twarzy. – Panny Meadowes wciąż nie odnaleziono – dodała ze smutkiem.

Syriusz spuścił głowę zrezygnowany, nie mógł pozwolić by coś jej się stało, po prostu nie mógł. Po chwili jednak wszyscy skierowali swój wzrok ku wejściu do Sali.

- Potter! – krzyknęła McGonagall. – Jak dobrze, że jesteś, a pannę Evans – Wskazała na nieprzytomna dziewczynę. – połóż na którymś z wolnych łóżek, a pielęgniarki się nią zajmą!

- James! – Syriusz szczęśliwy uściskał przyjaciela, gdy ten ułożył już Lily na jednym z łóżek. – Widziałeś Dorcas? – spytał z nadzieja.

- Niestety. – Rogacz pokręcił smutno głową.

- Czyli tylko jej nie możemy znaleźć. – Lupin podszedł do nich starając się nie okazywać tego, że przed chwilą o czymś się dowiedział.

- Płakałeś? – Syriusz spojrzał współczująco na przyjaciela. Kiedyś pewnie by go to bawiło, ale nie teraz, nie, kiedy tak wiele osób zginęło, a jedna z mu najbliższych wciąż nie była odnaleziona.

Lupin tylko smętnie spuścił głowę.

- Chodzi o Mary…

- Jest tu? – Rogacz zaczął się rozglądać po Sali. – Leży tam! – Wskazał ręką, a Lunatyk pokiwał głową.

- Wiem James…Ale nie o to chodzi… - Pociągnął nosem zerkając na przyjaciół. – Ma poważne rany…

- Ale wyliże się z tego? – Syriusz w tym momencie jakby zapomniał o własnych kłopotach i w pełni chciał pomóc przyjacielowi.

- Mam nadzieję… - Lupin wzruszył ramionami i mocniej zagryzł wargę.

Do jego oczu znów napłynęły łzy. Nie chciał o tym myśleć, tak bardzo się o nią bał.

- Luniek, wszystko będzie dobrze… - James próbował pocieszyć przyjaciela, lecz ten pokręcił smętnie głowa.

- Nie będzie – szepnął. – Została pogryziona.

James i Syriusz wymienili spojrzenia ze strachem w oczach, ale tylko jeden z nich zdołał coś wykrztusić.

- Greyback?

Lupin nie odpowiedział tylko schował twarz w dłoniach i usiadł na łóżku Evans, przy którym stali. Płakał, płakał głośno, chciał wylać wszystkie swoje smutki, chciał zapomnieć. Dlaczego to wszystko musiało się tak potoczyć? On powinien ją obronić, powinien ją wesprzeć. Dlaczego go tam wtedy nie było? Próbowałby ją ratować, tak bardzo żałował. To była jego wina. A teraz i ona będzie musiała zmierzyć się z wilczym życiem i przywyknąć do tego, że jest bestią, a inni będą wytykać ją palcami. Poczuł, że nie jest jej wart. Mimo, że teraz tak bardzo byli do siebie podobni i tak bardzo się potrzebowali, on nie potrafiłby chyba jej już spojrzeć w twarz, nie po tym jak ją zawiódł.

~*~

Dorcas siedziała na oświetlonej porannymi promieniami słońca polanie. Wiatr delikatnie rozwiewał jej włosy, a ona ukrywała twarz miedzy nogami płacząc. Była tchórzem. Po raz kolejny uciekła, gdy przyjaciele jej potrzebowali. Zachowała się tak samo jak na trzecim roku, tylko, że wtedy uciekła ze szlabanu, a Mary i Alicja musiały odwalać robotę za nią. Tym razem nie chodziło jednak o głupi szlaban, lecz o życie. Lily, Mary Alicja, James, Remus, Peter. Oni wszyscy mogli nie żyć. Gdyby tak się stało nigdy by sobie tego nie wybaczyła. Na sam koniec zaczęła rozmyślać o Syriuszu. Byli kiedyś bardzo oddanymi przyjaciółmi, lecz to wszystko się zmieniło. Nawet nie zauważyła kiedy, ale bardzo się od siebie oddalili. Teraz ich rozmowy polegały głównie na kłótniach o błahostki, a kiedyś? Kiedyś zwierzali się sobie z najskrytszych tajemnic i nawzajem pocieszali, gdy drugiemu było przykro. Byli jak rodzeństwo i rozumieli się bez słów, lecz to przeminęło i odeszło w niepamięć, czego Dor bardzo żałowała. Chciałaby znów poczuć, że ma kogoś, na kim może polegać i komu może zaufać. Przyjaciółki, przyjaciółkami, ale on był dla niej jak brat, którego nigdy nie miała, chociaż tak bardzo pragnęła. Właśnie dlatego teraz, tak perfidnie odrzucała wszystkie jego zaloty. Wolała być dla niego przyjaciółką, siostrą i ostoją niż lalą, którą by wykorzystał,a potem jak wszystkie inne wyrzucił na śmietnik. Ale z biegiem czasu, nawet nie wiedziała kiedy, te podrywy zaczęły jej się podobać. Nawet w ten dzień gdy mieli korepetycje. Syriusz myślał, że potraktował ją Amortencją, ale to wszystko było pomyłką. Remus jeszcze tego samego dnia powiedział jej, że Łapa będzie chciał w ten sposób ją wykorzystać i przygotowała się. Przed korepetycjami wypiła eliksir korygujący działanie Amortencji, tak, że potem była w pełni świadoma i udawała. Zawsze jak o tym myślała, śmiała się sama z siebie. Byli wtedy tak blisko siebie, a ona bez żadnych konsekwencji wyznała mu swoje prawdziwe uczucia. Tylko szkoda, że on o tym nie wiedział, cały czas sądził, że ona jest pod wpływem eliksiru. Właśnie wtedy poczuła, że Black jest kimś więcej, jak kiedyś, lecz tym razem nie traktowała go jako brata, lecz mężczyznę, którego pokochała i z którym chciała być, na wieki.

~*~

-Muszę ją znaleźć! – Syriusz krzyknął wyrywając się przyjacielowi z uścisku.

- Aurorzy jej szukają! – James próbował jakoś powstrzymać Łapę, przed wybiegnięciem z zamku. – Po zamku mogą się jeszcze szwędać jacyś, Śmierciożercy!

- Chrzanie to! – Czarnowłosy próbował jakoś wyswobodzić się z pułapki, lecz Rogacz nie miał zamiaru ustępować. – Ty nic nie rozumiesz!

Przestał się wyrywać i ze łzami w oczach spojrzał na przyjaciela.

- Co byś zrobił gdyby Lily się nie odnalazła? – spytał zaciskając wargę, by emocje nie wzięły nad nim góry.

Rogacz lekko zwolnił uścisk, a w jego oczach pojawił się cień zrozumienia.

- Odciągnę McGonagall – szepnął przytulając przyjaciela. – Biegnij!

Syriusz podziękował mu w duchu i nie zważając na krzyki Remusa wybiegł z wielkiej Sali. Gdyby go ktoś kiedyś zapytał czy kochał kogoś naprawdę, wyśmiałby go. Prawdziwa miłość istniała tylko w bajkach, a tak przynajmniej sądził do niedawna. Dla niego miłość jeszcze jakiś czas temu była zwykłym luźnym związkiem, a jak dziewczyna mu się znudziła zostawiał ją dla innej, którą rzekomo kochał bardziej. Ale prawda była taka, że nikogo nigdy nie kochał naprawdę. Nawet własnych rodziców. Jedyną osobą, o której mógłby powiedzieć, że ja kocha była Dorcas. Teraz już się tego nie wypierał, ale nie chciał się jej narzucać. Skoro ona go wciąż odrzucała, postanowił przestać tak ciągle wchodzić jej w drogę. James miał rację mówiąc o Lily. „Może czas sobie odpuścić?”.

Wybiegł na błonie, które teraz były już oświetlone przez poranne słońce. Przebiegł koło bijącej wierzby, aż do chatki Hagrida, a mijając ją skierował swoje kroki do Zakazanego lasu.

- Syriusz, cholibka, co ty tutaj robisz? Wracaj do zamku! – Nagle zatrzymał go głos gajowego, który przez otwarte okno swojego domku dostrzegł czarnowłosego zmierzającego do lasu.

- Hagridzie, muszę znaleźć Dorcas! – krzyknął zrezygnowany. – Naprawdę.

- W taki razie poczekaj! – Hagrid zniknął w swojej chatce, a Syriusz już nieco zniecierpliwiony czekał na niego na skraju lasu.

- Weź kła! – Nagle drzwi otworzyły się i wyszedł z nich potężny pół-olbrzym, a za nim ogromny czarny pies. – Ja sam nie mogę z tobą pójść, więc niech przynajmniej on dotrzyma ci towarzystwa. – Hagrid westchnął zrezygnowany. – Cholibka, jakie to czasy nastały, żeby Śmierciożercy tak bezprawnie wdzierali się do zamku.

- Dziękuję ci. – Syriusz uśmiechnął się wdzięcznie, po czym razem z kłem zniknął w ciemnym lesie.

Z psem dogadywał się bardzo dobrze, bo już nieraz dane im było się spotkać. Kieł doskonale wiedział, że Syriusz jest animagiem i nawet nie zareagował, gdy zamiast człowieka pojawił się koło niego drugi czworonóg. Powoli zaczęli się zagłębiać w ciemny las, chociaż nie wiedzieli czy uda im się znaleźć to, czego szukali.

*♥♥♥*

Witajcie! 

Rozdział jest wcześniej z powodów takich, iż i tak muszę go podzielić na dwie części.

Do tego momentu napisałam, a dalej bym się nie wyrobiła, więc wstawiam już teraz :)

Mam nadzieję, że cóż...Rozdział się podobał i był nieco zaskakujący :)

I trochę smutny..:C

No nie wiem, sami wyraźcie swoje zdanie w komentarzach, których przy ostatnim rozdziale było prawie 50 *.*

Byłam w takim szoku, że serio! Dziękuję wam!

Druga część powinna się pokazać jakoś za 9/10 dni, zobaczę czy się wyrobię. Wtedy będzie już przerwa świąteczna więc powinno być wszystko pięknie o czasie :)

I jeszcze powiem, że zamówiłam sobie nowy szablon w bajkowych szablonach! Jestem bardzo ciekawa jak wyjdzie, ale poprosiłam o menu w kółkach :D

Mam nadzieję, że się wam spodoba :)

A teraz lecę i liczę na wasze opinie.
Ej dobra jeszcze coś powiem i pokaże. Chcę zorganizować tutaj w Hogwarcie bal itd. Co powiecie na to, żeby Dor miała taką suknię:

Projekt i wykonanie moje XD
Czekam na komentarze co o tym sądzicie :)

Do napisania Mania :*