Rozdział 8 cz.1 "Pierwsza Pełnia"

Od samego początku dnia Dor była w okropnie podłym nastroju. Chyba nigdy nie czuła się gorzej. Siedziała nad jajecznicą w ciszy obserwując chłopaków siedzących kilka metrów dalej. Mary i Alicja wpatrywały się każda w swoje śniadanie, nie odzywając się do siebie.

- No, więc... - zaczęła Mary. - Powiesz nam w końcu, co się wczoraj wydarzyło? - Popatrzyła na Dor błagalnym wzrokiem, ale ta tylko westchnęła ciężko.

- Po prostu on już dla mnie nie istnieje - wyjaśniła. - Pokłóciliśmy się i póki mnie nie przeprosi nie zbliżę się do niego nawet na kilometr.

- Och Dor... - jęknęła Alicja. - Nie możecie się teraz kłócić. Są ciężkie czasy, Sami- wiecie-kto rośnie w siłę, więc nie możemy być skłóceni, jeśli chcemy wygrać tą bitwę.

- Jedyną bitwę, którą teraz toczę jest kłótnia z Blackiem. - Dor chwyciła swoją torbę i zarzuciła ją na ramię. - Rozumiem, co macie na myśli, ale ja nie mogę mu tego tak po postu wybaczyć.

- Ale czego dokładnie? - Mary spytała również wstając, a w jej ślady poszła Alicja.

Dor westchnęła i gdy cała trójka ruszyła ku wyjściu z Wielkiej Sali, opowiedziała im pokrótce o tym, co się wczoraj wydarzyło.

- Drań! - krzyknęła Mary. - Jak tak można?!

- Macdonald spokojnie! - Alicja powstrzymała ją ręką od kopnięcia drzwi od łazienki, koło której przechodziły. - A co z Sami-wiecie-kim...

- Voldemortem... - wtrąciła Dor.

Alicja prychnęła, po czym kontynuowała poprzednią wypowiedź.

- Co jeśli znów zaatakuje? Musimy być przygotowani! Nie możemy się kłócić.

- Póki mnie nie przeprosi nie ma, co liczyć na jakąkolwiek ugodę! - odparła wojowniczo Dor. - A teraz wybaczcie, ale muszę lecieć na mecz!

- Powiedzenia! - krzyknęły za nią, gdy zniknęła za rogiem korytarza.

~*~

Pogoda była niemalże idealna. Świeciło słońce, a na niebie nie było ani jednej chmurki. Wiał jedynie lekki, przyjemny wietrzyk wesoło chłostający twarze uczniów zmierzających na trybuny. Za chwilę miał rozpocząć się pierwszy w tym roku mecz Quidditcha, rozegrany między Ślizgonami, a Gryfonami. Dor siedziała już w szatni, przyglądając się kolegom i koleżankom z drużyny. Była przebrana i czekała tylko na sygnał, kiedy będą mogli wejść na boisko. Dawno nie czuła takiej adrenaliny, ciśnienie lekko jej się podniosło, ale ogólnie rzecz biorąc już nie mogła się doczekać, kiedy wsiądzie na miotłę. Chwilę potem Syriusz zwołał całą drużynę (James nie miał ochoty, chociaż to on był kapitanem).

- Gryffindor od czterech lat nie utracił pucharu Quidditcha i liczę, że w tym roku również uda nam się go wygrać! - Cała drużyna krzyknęła wojowniczo unosząc w górę pięści. - Zapomnijmy o naszych kłótniach, teraz jesteśmy na boisku i musimy dać z siebie wszystko! - Kolejny chóralny okrzyk. - Wygramy to!

I z takim nastawieniem cała drużyna na dźwięk gwizdka opuściła szatnię. Dor uznała, że Black miał poniekąd rację. Teraz musiała skupić się na grze, a nie na tym żeby jak najbardziej mu dogryźć.

Szła za Elizą i gdy opuścili budynek jej twarz oświetliło oślepiające światło. Słychać było krzyki Gryfonów i gwizdy Ślizgonów, gdy zawodnicy wyszli na murawę.

- A zatem powitajmy drużynę Gryffindoru! - Rozległ się donośny głos Michaela Jordan'a.* - Na pozycji ścigających: Syriusz Black. – Po prawej stronie trybun dało się słyszeć głośne wiaty i oklaski. – Eliza Brown! - Kolejne krzyki radości.- Oraz zastępcza ścigająca Dorcas Meadowes! - Tym razem tylko kilka osób zaklaskało, a z drugiej strony trybun, gdzie siedzieli Ślizgońscy kibice, słychać było pogwizdywania i szydercze śmiechy. Dor zrobiło się gorąco. Okropnie się stresowała a ręce kleiły się jej od potu. To miłe nastawienie, z którym opuściła szatnię teraz w jednej chwili prysło. Wmaszerowała na boisko wraz z całą drużyną wsłuchując się w wesoły głos komentatora.
- ...pałkarze Dann Adams i Gregory Wals, a także znakomity obrońca Seamus McKenzie! - Trybuna gryfonów zafalowała, gdy na boisko wkroczyli ich ostatni zawodnicy. - I na sam koniec największa gwiazda w historii Quidditcha, czyli szukający Gryfonów, James Potter we własnej osobie! - Rozległy się piski dziewczyn ze wszystkich trzech trybun, (oprócz Slytherinu), a niektóre zaczęły nawet cisnąć się do barierek po jego autografy.
Gdy całą drużyna Gryffindoru  stanęła, w końcu, na środku boiska po chwili z wejścia na przeciwko zaczęła wylewać się drużyna przeciwników. Micheal również ich zaprezentował nie mogąc powstrzymać się od kilku złośliwych uwag, a propos wyglądu Ślizgońskiej pałkarki, która wyglądała jak dobrze wyhodowane prosię.  Mcgonagall skarciła go parę razy, gdy po chwili na boisku pojawiła się pani Hooch z ogromną skrzynia pod pachą i miotłą w ręce.
- To ma być czyta gra, zrozumiano? - warknęła spoglądając znacząco na Crabba, który rechotał wywijając pałką w powietrzu.
Dor przerzuciła niepewnie nogę przez miotłę i gdy tylko usłyszała gwizdek wzniosła się w powietrze.
- I....Ruszyli! - Głos Michaela poniósł się echem po trybunach. - Zawodnicy zajęli swoje pozycję i już kafla przejmuje Brown! Co to za niesamowita dziewczyna...Te nogi, pie...
- Jordan! - McGonagall wydała się spoglądając na chłopaka srogo.
- Kafla przejmuje Black, Co za zawód, zbliża się do pętli, Brown teraz Meadowes i.... Ach wypuściła kafla...No, ale cóż swoimi nogami wszystko
nadrabia...! - Micheal urwał, gdy Mcgonagall ponownie zmierzyła go wzrokiem. - Piłkę przejmuje Starszy Black*, teraz Parkinson i...Gol, dla Slytherinu...- dodał bez entuzjazmu. - Kafel w posiadaniu Gryfonów!
Dorcas rozejrzała się i dostrzegła nadlatującego Syriusza. Po ostatniej nieudanej próbie przechwycenia kafla było jej jeszcze bardziej gorąco. Nagle dostrzegła nadlatujący tłuczek i w ostatniej chwili zrobiła unik. Szybko rozejrzała się i przechwyciła kafla, którego teraz podała do niej Eliza. Zrobiła zwód i rzuciła kaflem do Syriusza, o mało, co nie spadając przy tym z miotły. Odetchnęła z ulgą, gdy Gryfoni zdobyli w końcu pierwszego gola. Potem szło już prawie jak po maśle, Micheal komentował wciąż wygląd zawodniczek, a gole wpadały jeden po drugim.

-Czyżby Malfoy dostrzegł znicza?! - Nagle wszystkie głowy zwróciły się w stronę Ślizgona, który mknął już za połyskującym złotym punkcikiem.

-James! - wrzasnął Syriusz. - James znicz!

Okularnik rozejrzał się szybko dookoła, niezbyt przytomnym wzrokiem. Widać było, że przed chwilą mocno się nad czymś zastanawiał, lecz to „coś” z pewnością nie dotyczyło meczu.

Po chwili już obu szukających mknęło za złotą piłeczką, a tymczasem reszta zawodników dalej toczyła swoją grę.

-Parkinson przejmuje kafla, ale...- Micheal zawiesił głos. - Tak! Dorcas Meadowes przejmuje kafla, jak pięknie, jednak nie tylko piersi są jej atute...

-Jordan! - McGonagall pełna furii wyrwała mu mikrofon. - Masz komentować mecz!

-Już pani Profesor.. - Chłopak odzyskał swój sprzęt i ponownie zajął się meczem. - Jest już 110 do 90 dla Gryffindoru, proszę państwa, co to są za emocje! Black w posiadaniu kafla, a tymczasem obaj nasi szukający zniknęli gdzieś w pogoni za zniczem!

Gryfonom udało się strzelić jeszcze jedną bramkę, a gdy jeden z Ślizgońskich ścigających próbował wbić bramkę im, Seamus idealnie ją wybronił.

Nagle wśród wrzasków kibiców na boisku znów pojawili się Lucjusz i James. Oboje byli umazani błotem,lecz nadal gonili umykający im złoty znicz.

-Potter czy Malfoy? - Jordan zawiesił głos. - Gryffindor czy Slytherin? Lew czy Wąż? A może...

-A może zajmiesz się meczem?! - McGonagall ponownie krzyknęła. - Podczas twojej wypowiedzi wpadły trzy gole!

Faktycznie Slytherin powoli odrabiał straty i wynik meczu wynosił już 110 do 120 dla gryfonów. Nagle na trybunach zapanowała cisza. Nawet Micheal zamarł wpatrują się przed siebie z niedowierzaniem. Po dłuższej chwili na trybunach Ślizgońskich kibiców wybuchł aplauz. Micheal wciąż z szeroko otwartymi oczami przemówił do mikrofonu:

-Malfoy złapał znicza... - Mówiąc to mało, co nie spadł z trybuny.

James za każdym razem łapał znicza. Jeszcze nie było takiego meczu, w którym by mu się to nie udało. Wszyscy byli w szoku, kiedy na stadion wleciał Lucjusz z trzepoczącym zniczem w dłoni, a za nim przygaszony James. Ślizgoni jeszcze przez dłuższą chwilę pysznili się swym zwycięstwem, aż w końcu udali się do szatni wciąż pokrzykując z radości.

Po zakończeniu meczu również drużyna Gryfonów udała się do szatni ze spuszczonymi głowami, odprowadzana gwizdami Ślizgońskich kibiców.

-James, co ty wyprawiasz?! - Syriusz podszedł do niego, a widać było, że jego oczy aż płoną od gniewu. - Dlaczego dałeś Malfoy'owi złapać znicza? Co się z tobą dzieje?!

-Odwal się! - James przepchnął się obok przyjaciela nawet na niego nie spojrzawszy.

-Nie, nie odwalę się! - krzyknął czarnowłosy obracając się do odchodzącego Rogacza. - Przez ciebie właśnie straciliśmy szansę na zdobycie Pucharu Quidditcha!

-Wyobraź sobie, że są rzeczy ważniejsze niż jakiś tam puchar! - warknął James spoglądając mu wreszcie w oczy.

-Tak? Ciekawe, jakie? - Teraz już cała drużyna wpatrywała się w nich oczekując na wyjaśnienia za strony Jamesa, lecz on tylko pokręcił głową mocniej zaciskając wargi.

-Powinieneś sam się domyślić! - warknął, po czym zabrał swoje rzeczy i wyszedł z szatni.

~*~

-Co się stało? - Alicja wbiegła do szatni wpadając wprost na Dorcas.

-James i Syriusz się pokłócili. - Wyjaśniła wciskając swoje rzeczy do torby.

Zostały w szatni już tylko we dwie, ponieważ reszta drużyny nie musiała poświęcać ponad 20 minut na makijaż jak to Dorcas miała w zwyczaju.

-Ale, czemu James nie złapał znicza?

-Och, podejrzewam, że to przez Lily... - mruknęła. - Przejmuje się nią podobnie jak my, nie chce by coś jej się stało. A co z Mary? - Dor nagle zmieniła temat. Nie chciała rozmawiać o meczu, miała już dość Quidditcha jak na jeden dzień, a to, że ponieśli porażkę, kiedy ona doszła do ich drużyny wcale jej nie pomagało.

-Przygotowuje się z Remusem. – Alicja odparła, gdy wyszły na błonia Hogwartu i ruszyły w stronę zamku. - Zostało im, co prawda jeszcze ponad 10 godzin, ale wiesz....

Dor kiwnęła głową, ale myślami była o wiele, wiele dalej. Zastanawiała się czy Syriusz ma zamiar ją przeprosić. Była na niego zła i uważała go za dupka, ale gdzieś tam wewnątrz naprawdę tego pragnęła. Nie chciała też go do niczego zmuszać, bo wyszłoby na jaw...Wyszłoby na jaw....Że jej na nim naprawdę zależy...

-Dor? - Alicja pomachała jej ręką przed twarzą.

-Słucham? - odparła wyrwana z zamyślenia.

-Pytałam się, co zamierzasz zrobić z Syriuszem, w końcu chyba ci na nim zależy... - spytała.

Czy ona czyta w myślach? Pewnie, że chce, ale...

-Nie zamierzam nic robić – odparła uśmiechając się sztucznie. - Niech sam się postara...

-Sadystka... - Alicja pokręciła głową śmiejąc się. - Powinniście wreszcie się pogodzić i zostać szczęśliwą parą...

Dor wytrzeszczyła oczy, po czym przemówiła trochę natarczywym głosem.

-Błagam cię, Ja i Syriusz? Nie ma takiej opcji. A poza tym... - A poza tym on i tak by mnie nigdy nie zechciał – dokończyła w myślach przekraczając próg Wielkiej Sali.

*Micheal Jordan - ojciec Lee Jordan'a.
*Starszy Black - Regulus Black, brat Syriusza.

*♥♥♥*

Witajcie!

Znów dzielę rozdział na pół, przepraszam :C

Ale postanowiłam opublikować już przynajmniej to co mam...Wiem, że jest tego niewiele, ale mam nadzieję, że się wam spodoba :)

Do waszych blogów powoli powracam, ale to nie oznacza, że mam czas. 

To co napisałam, napisałam w tych rzadkich momentach, kiedy czas znajdywałam, ale na kolejną część też trochę poczekacie :C

Błędy niby sprawdzałam, ale jestem zmęczona i mogłam czegoś nie zauważyć, więc wybaczcie... 

Tak czy siak liczę na wasze komentarze i dziękuję wszystkim za te 11 tyś. Wyświetleń! Jesteście wspaniali!

Do napisania!

Mania :*