Rozdział 4 "Powiedz, jakie to uczucie?"

- Dor, przecież to wspaniała wiadomość! - wykrzyknęła Lily, po tym jak Meadowes
opowiedziała jej o czwartkowych korepetycjach z Syriuszem.
- Tak Evans, wspaniała, bardzo... - mruknęła Dor rzucając się zrezygnowana na łóżko.
- O co ci chodzi? - Lily skrzywiła się. - No sama powiedz, że on ci się podoba?!
- Evans, weź się wreszcie odwal, Ok? - Wbiła twarz w poduszkę. - Nie mam
ochoty teraz o tym gadać...
- Czyli, że jednak ci się podoba?! - pisnęła podniecona Lily. - Mówiłam,
mówiłam, mówiłam!
- Nie, nie podoba mi się i błagam cię skończmy ten temat...
- Skoro tak, to zagrajmy w butelkę! - Evans wyszczerzyła zęby, siadając na podłodze. – Z fałszyskopem!
- Lily naprawdę nie mam siły... – Stęknęła brunetka zrezygnowanym tonem.
- Ktoś tu chce grać w buteleczkę, Evans? - Do pokoju wpadły Ala i Mary
wracające właśnie z szlabanu u Slughorna. Musiały posegregować wszystkie składniki używane do eliksirów, za to że ich wywary po wybuchały na ostatniej lekcji.
- Tak...Bo najwidoczniej, naszej Dor podoba się Łapa! - wykrzyknęła Ruda szczerząc się do przyjaciółek.
- Nie podoba, tylko...- Meadowes próbowała coś wtrącić, ale zagłuszyły ją
piski dziewczyn. – OKEJ, DOBRA ZAGRAMY! - W końcu wrzasnęła.
- To ja pierwsza! - Lily chwyciła butelkę po soku dniowym i zakręciła
nią na środku pokoju. - Alu! - powiedziała lekko się zastanawiając. - Czy całowałaś się już z
Frankiem?
Alicja chwilę się zamyśliła, po czym odparła wyzywającym tonem.
- Nie Evans, bo mi ostatnio przerwałaś!
- Ja, kiedy? - Ruda wytrzeszczyła oczy.
- Wczoraj na błoniach, jak byłaś z Potterem! - Alicja chwyciła się pod
boki. - A właściwie to, co wy tam robiliście..?
- Gówno! - Lily pokazała jej język, po czym pokazała, by ta teraz zakręciła. - Nie wtykaj nosa w nie swoje sprawy!
- Oj, Evans, Evans.... - Butelka tym razem wskazała na Mary, a Alicja już szykowała dla niej pytanie. - Czy to prawda, że żeby zbliżyć się do Remusa podrywałaś Glizdka? - Wyszczerzyła się.
- Nie! - wykrzyknęła, ale fałszyskop od razu zaczął wirować, co objawiło
się u dziewczyn napadem śmiechu.
- Mary serio? Peter? - Meadowes leżała na ziemi ze śmiechu. - Jak mogłaś
się tak poniżyć?!
- Odwalcie się!- Mary naburmuszona wstała z podłogi i szybko pobiegła
do łazienki trzaskając po drodze drzwiami. 
- Haha, jeny, dobra Evans kręć za nią! - Dor wskazała butelkę, a Ruda
od razu wykonała jej polecenie.
- Oł, Dor...- Uśmiechnęła się złośliwie, a Meadowes już skryła twarz w dłoniach. Wiedziała, że się nie wywinie i, że fałszyskop odkryje jej kłamstwo. Ale chwila? Czy ona kłamała? Przecież nic nie czuła do Blacka, więc nie miała jak skłamać.
- Okej... - Evans w końcu postanowiła zadać pytanie. - Czy podoba ci się Syriusz?
Jej serce przez chwilę zaczęło szybciej bić na dźwięk tego imienia.
Teraz już sama nie wiedziała, co ma powiedzieć. Chyba nic. Może
ucieknie? Tak to chyba najlepszy sposób, by się wywinąć. Chwila nieuwagi i Dorcas
zmieniła się w małą, białą kotkę i szybko pomknęła w stronę wyjścia, a
Lily i Alicja tuż za nią.
- Wracaj tu, ty tchórzu! - wydarła się Evans zbiegając po schodach. -
Zaraz jednak umilkła, gdy spostrzegła spory tłumek w pokoju wspólnym.
Nikt oprócz Lily, Mary i Alicji nie wiedział o tym, że Dor jest
animagiem, więc musiały uważać. Podczas gdy one szukały jej w tłumie ona
uciekła na Hogwartowskie błonia i powróciwszy do ludzkiej postaci
usiadła przy brzegu. Podciągnęła kolana do klatki piersiowej i spojrzała
w ciemną toń jeziora. Może faktycznie Black jej się podobał? Może...To
było pytanie bez odpowiedzi.

~*~

- Może poszła do Huncwotów, albo do kuchni, albo do wielkiej sali... -
Wymieniła Alicja, a zaraz dołączyła do nich Mary zwabiona wrzaskami, Evans.
- Co się dzieje? - spytała zdezorientowana.
- Meadowes zwiała gdzieś przemieniona. - mruknęła Lily zaglądając pod
stół. - To może ja pójdę do wielkiej sali...Ty Alu do kuchni, a Mary do
Huncwotów. - Ustaliła. - Ale pamiętajcie! Ani słowa o tym, że Dor jest
animagiem.
- Jasne pamiętam. - Uśmiechnęła się Mary, po czym skierowała swoje kroki w
stronę chłopięcego dormitorium. Pozostałe dziewczyny opuściły już wieżę gryffindoru, podczas gdy ona zapukała kilka razy w drewniane drzwi,
na których wisiała tabliczka "James Potter, Syriusz Black, Peter
Pettigrew, Remus Lupin".
Mimowolnie uśmiechnęła się, gdy przeczytała w myślach ostatnie nazwisko,
ale zaraz otrząsnęła się, gdy drzwi otworzył Peter.
- Hej Mary. - Przywitał ją, ale widać było, że jest zły za to, że ktoś
przerywa mu pałaszowanie słodyczy. - Coś cię stało?
- Tak...Wiesz szukam takiego białego kota...- Mary weszła do pokoju,
kiedy Glizdogon szerzej otworzył drzwi. - Jest może u was? To zwierzątko Rebbecy takiej z
naszego rocznika i go zgubiła.
- Wybacz, ale ja żadnego kota nie widziałem. - odparł Peter siadają na
łóżku zawalonym czekoladkami. - Moze Lupin wizal… - dodał wpychając sobie
jedną do buzi. - Ej Lunio?! - wdarł się, a Mary nagle spostrzegła
uchylające się drzwi od łazienki i wychodzącego z nich Remusa. Miał
na sobie tylko ręcznik przywiązany na biodrach i wyglądał naprawdę
zniewalająco. Przez to, że co miesiąc zmieniał się w wilkołaka miał na
klatce piersiowej
trochę zadrapań, jednak nie to przyciągnęło uwagę dziewczyny. Lupin
powszechnie uważany był za kujona-słabeusza, tymczasem jednak był
bardzo dobrze zbudowany, co wcześniej umknęło uwadze Mary. Ale tak czy
siak wierzyła, że nie poleciała wcale na jego klatę, lecz na charakter.
- Słucham? - odparł w końcu chłopak wyrywają Mary z zamyślenia.
Ona lekko zakłopotana wyjąkała szybko to samo, co wcześniej usłyszał
Peter i czekała na odpowiedź.
- Ja Mary też nie widziałem żadnego kota. - Zrobił smutną minę. - Ale jak
byś chwilę poczekała, to bym się szybko ubrał i pomógł ci szukać, co?-
Dodał entuzjastycznie.

Mary poczuła jak coś w niej wybuchło, ale starała się tego nie
okazywać, więc tylko nieśmiało kiwnęła głową, podczas gdy Remus z
powrotem zniknął w łazience.

~*~

- Dor...- Nagle usłyszała za sobą znajomy głos. - Coś się stało?
- Nie - mruknęła pochylając głowę, a Syriusz usiadł na trawie tuż obok niej.
- Na pewno? - Spojrzał na nią zatroskany.
- Tak, wszystko w porządku. - Powtórzyła czując jak Syriusz pożera ją
wzrokiem. - A ty, co tutaj robisz? - spytała.
- Chciałem ci powiedzieć, że jutro spotykamy się o 19...
Dor nagle przypomniała sobie o korepetycjach.
- Okej. - mruknęła oschle nie zaszczycając Syriusz choćby
najmniejszym spojrzeniem. - To możesz już sobie iść?
Czarnowłosy wytrzeszczył oczy, ale po chwili posłusznie wstał z ziemi i
ruszył w stronę zamku.
- Dorcas? - Po chwili się obrócił - Nie gniewaj się na mnie. Proszę…
- Nie gniewam. - Spojrzała na niego i nawet lekko się uśmiechnęło, co
wywołało u Syriusz nagły przypływ gorąca. Po chwili szybko się wycofał,
by nie dać po sobie tego poznać.
Dor powoli wstała z ziemi patrząc na oddalającego się Blacka.
- On cię wcale nie obchodzi! - powiedziała zdecydowanie, po czym ruszyła
śladem Syriusza.

~*~

Lily szła szybkim krokiem w stronę wielkiej sali. Nie zwracała na
nikogo uwagi, chciała jak najszybciej odnaleźć Meadowes. Już się zbliżała, gdy nagle, tuż przy wejściu wpadła na Jamesa.
- Potter zejdź mi z drogi... – syknęła, gdy zagrodził jej przejście.
- No weź Evans...
Lekko zadrżała, gdy przeciągnął ostatnią literę jej nazwiska, ale po
chwili się opanowała.
- James naprawdę się śpieszę! - Próbowała przecisnąć się obok niego, lecz
on ponownie zablokował jej drogę.

Lily co ty wyprawiasz? Przecież to Potter, a nie James! - skarciła się w myślach.
- Ale Evans, nie bądź taką sztywniarą! - Rogacz wyszczerzył się. -
Odpowiedz mi tylko na jedno pytanie...
- Dobra, ale szybko! - mruknęła zrezygnowana, bo wiedziała, czego ma się
spodziewać. Kolejnego pytania typu: "Evans umówisz się ze mną?" lub
"Evans będziesz moją dziewczyną?". To już naprawdę stawało się nudne.
- Lily... - Rogacz zaczął i po chwili ukląkł na jedno kolano, a Ruda
spojrzała na niego zszokowana.
- James nie... - szepnęła.
- Lily czy zostaniesz moja żoną? - spytał rozkładając ręce, a niektórzy
uczniowie spojrzeli na niego zdziwieni szeptając za plecami, czy

aby się nie przesłyszeli.
Evans wciąż stała na środku kompletnie czerwona na twarzy, nie pewna
tego, czy w ogóle powinna się odzywać. Spojrzała w czekoladowe oczy
Pottera i nie wiedząc czemu zaczęła myśleć o tym, co by było, gdyby
powiedziała "tak". 

Wzięliby ślub, potem kupili dom, a potem może mieli
by dzieci. Żyli by długo i szczęśliwie...razem!...Evans debilko, o czym ty myślisz! - Po chwili znów się skarciła się i wzięła głęboki oddech.
-Nie!- odparła stanowczo, po czym obróciła się i biegiem ruszyła
schodami do wieży gryffindoru.

~*~

Dor szła szybko korytarzem, a potem przez dziurę w portrecie dostała
się do pokoju wspólnego gryffindoru, gdzie wpadła wprost na Mary i
Lupina.
- Meadowes wszędzie cię szukałam! - wykrzyknęła Macdonald, ale po chwili
dodała- Widziałaś tego kota Rebbecy?- mrugnęła do niej
porozumiewawczo.
- Kota...A tak już go jej oddałam. - wyjąkała lekko zdezorientowana.
- Och to świetnie! - Uśmiechnęła się Mary, po czy zwróciła się do Lupina
- Już się znalazła. - Westchnęła lekko zrezygnowana. Miała nadzieje, że spędzi trochę czasu z Lupinem, a tu proszę.
- Szkoda… - mruknął spoglądając na nią smutno. – Myślałem, że
wiesz...Razem pochodzimy po hogwarcie i pogadamy...- Ugryzł się w
język, bo i tak powiedział już za wiele.
Meadowes wycofała się szybko, lecz nim jeszcze zniknęła na schodach
Mary krzyknęła:
- Dor zaczekaj! - Po czym pożegnała się z Remusem. - Do zobaczenia! -
Uśmiechnęła się słodko i ruszyła za brunetką.
Lunatyk stał oniemiały na środku pokoju, aż w końcu szturchnął go Syriusz.
- Co jest Lunio? - Uśmiechnął się do przyjaciela rozbawiony jego rozanieloną miną.
- Chyba się zakochałem...- Lupin spojrzał na Syriusz przestraszony, a ten tylko się zaśmiał. - Ale dlaczego dopiero teraz?
- Bo może dopiero teraz zrobiła się z niej prawdziwa dupa! - Wyszczerzył
się Syriusz, za co oberwał po głowie.
- Ty Łapo myślisz tylko o jednym.. - Remus pokręcił głową, po czym razem
z Syriuszem wrócili do chłopięcego dormitorium.

~*~

- Hej dziewczyny! - Mary właśnie weszła do dormitorium - Co tam
słych...- Urwała, gdy zobaczyła Evans leżącą na łóżku z twarzą wbitą w
poduszkę - Co się dzieje? - Zwróciła się do Alicji i Dor, które klękały
przy łóżku rudej.
- Nie wiem… - Dorcas spojrzała przestraszona na przyjaciółkę. - Nie chce
nic powiedzieć...
- Lily...- Alicja szepnęła gładząc ją po włosach, a tą cichutko
chlipnęła. -  Nie płacz...
- Nienawidzę go… - Ruda szepnęła lekko łamiącym się głosem.
- Lily, powiedz, co się dzieje...- Meadowes zbliżyła swoją twarz i
szepnęła jej na ucho. - James?
To spowodowało, że Evans wybuchła płaczem tak głośno, że wszystkie z
dziewczyn gwałtownie od niej doskoczyły.
- Lily, błagam cię on nie jest tego wart...- szepnęła Mary wymieniając
spojrzenia z Alicją i Dorcas.
- Wy nic nie rozumiecie... - Ruda w końcu podniosła swoją zapłakaną
twarz z poduszki. - Nie chce go znać...
- Co zrobił? - spytała Alicja podając jej chusteczkę.
- On...On...- Chlipnęła Lily wysmarkując nos... - Spotkałam go w
wielkiej sali...I... I on zadał mi pytanie...- Znowu wybuchnęła płaczem, a Dor szybko objęła
ją ramieniem.
- Jeżeli ci coś zrobił… - Spojrzała na nią znacząco. - To naprawdę tego pożałuje...
- Nie Dor... - Evans otarła oczy rękawem od szaty. - To moja wina...
- Lily powiedz w końcu, o co chodzi? - Mary uklęknęła przy Rudej. - Może
ci pomożemy...
- Czy można pomóc miłości? - Lily spojrzała na przyjaciółki pociągając
nosem. - James...James.. On mi się oświadczył. - Wypowiadając te słowa
ponownie wybuchnęła płaczem, kryjąc twarz w dłoniach. - A ja...A ja...
- Zgodziłaś się?! - Alicja podekscytowana podała rudej drugą chustkę.
- Nie! - wykrzyknęła znów wybijając twarz w poduszkę. - Właśnie oto
chodzi.... Że nie...
- Lily! - wykrzyknęła Meadowes. - Ty się zakochałaś w Rogaczu!
Evans nie odpowiedziała tylko leżała w bezruchu. Alicja kiwnęła głową
żeby zostawić Rudą w spokoju i wszystkie rozeszły się do swoich
łóżek.
- Ej dziewczyny...- Nagle Evans odezwała się płaczliwym głosem i
spojrzała na przyjaciółki. - Czy wy byłyście kiedyś zakochane?
- Jeszcze się pytasz! - Dorcas wykrzyknęła wstając z łóżka. - Był Dean,
Michel, Ed, Mike...
- Łapa - Wtrąciła Mary, za co oberwała poduszką.
- Przymknij się Macdonald! - Warknęła Meadowes. - On nawet nie dorasta im do pięt!
- Jak chodziłaś z samymi koszykarzami to, co się dziwić? - Mruknęła Alicja,
ale Lily im przerwała.
- Alu ty jesteś zakochana, powiedz, jakie to uczucie?
- Oj, od czego tu zacząć? – Dziewczyna chwilę się zastanowiła –

 Miłości nie da się tak po prostu opisać i to,
kiedy ją odczuwasz też możesz tylko samemu dostrzec. Ale, gdy jest się
zakochanym masz wrażenie, że cały świat wiruje. Nie możesz się na
niczym skupić i myślisz tylko o nim. O tym, co będzie, jak się
spotkacie...Starasz się zaplanować każdą sekundę, którą spędzisz z
ukochanym, a potem tak naprawdę nic z tego nie wychodzi. Jesteście
spontaniczni i cieszycie się każdą chwilą spędzoną w swoim
towarzystwie. On obdarowuje cię kwiatami, a ty pomagasz mu w lekcjach.
Nie widzicie świata poza sobą. Śnicie o sobie i przesyłacie tajne
znaki. Wszyscy wiedzą, że coś jest na rzeczy, bo w jego towarzystwie
odżywasz. Stajesz się szczęśliwsza i już nigdy nie wyobrażasz sobie
życia bez niego. Jak byś go straciła, to tak jakby pozbawiono cię
jedzenia. Nawzajem stajecie się dla siebie narkotykiem. Jest to jednak
nałóg, z którego nie chcecie się wycofać. A każda minuta spędzona osobno
sprawia, że kochasz go jeszcze bardziej. Nie chcesz nawet dopuścić do
myli, że coś lub ktoś może was rozdzielić. Kiedy kochasz kogoś naprawdę
wystarczy, że zobaczysz go w towarzystwie jakiejkolwiek dziewczyny i
twój instynkt od razu się odzywa. Stajesz się zazdrosna. Boisz się, że
ktoś może ci go zabrać, że możesz go stracić bezpowrotnie.

 A gdyby tak się stało twoje życie straciłoby
sens. Myślisz i w dzień i w noc, co zrobić, żeby pokochał cię jeszcze
bardziej. A gdy on cię skrzywdzi, nie czujesz pustki. Wręcz
odwrotnie. Emocje zalewają cię od środka. Mówisz, że złamał ci serce,
ale to nie ma znaczenia, bo ty i tak nadal go kochasz, tylko, że tymi
połamanymi częściami. Kiedy on próbuje przepraszać spławiasz go i
udajesz, że jest ci obojętny. Ale to tylko blef. Ty nadal go kochasz
choćby nie wiem co się działo. Na tym właśnie polega prawdziwa miłość,
a emocje, które odczuwasz są nie do opisania. - Alicja
zakończyła a dziewczyny wlepiły w nią spojrzenia pełne podziwu.
- Pięknie powiedziane… - szepnęła Ruda.- Ale to chyba nie to...

*♥♥♥*

Witajcie!
Rozdział 4 przed wami :) Jak zawsze udaje mi się go wstawić przed terminem :) 
A właściwie nie udaje co znowu KAZAŁA MI go wstawić PANIENKA LIVVI jako, że mam dziś urodziny XD Ta skromność. Chciałam się jeszcze pochwalić jednym prezentem :D Jest to plakat ♥♥♥ od Panienki Livvi, który tutaj wam zaprezentuje :D Dziękuję ci kochana!

Wiem, że cudowny ♥

A teraz trochę z innej bajki:
Cóż rozdział ma nie całe 6 stron w Wordzie...znowu...Ale następny będzie dłuższy, obiecuję! :)
Już zaczęłam go pisać i jestem mniej więcej w połowie, a już ma 6 stron, więc mam nadzieje, że się wam spodoba :)
A co do tego to wyszedł jaki wyszedł, ale liczę na wasze komentarze :)
Ten rozdział dedykuję wszystkim, którzy kiedykolwiek skomentowali tego bloga. Dajecie mi taką motywacje do pisania! Naprawdę dziękuję wam :)
I mamy już ponad 3,5k wyświetleń :)
Dziękuję raz jeszcze i do napisania!
Mania :*

Ps Zapraszam was do nowej zakładki ZWIASTUN :)